#Κεφάλαιο 2 ..........''Στιγμές ενός ονείρου''

Όσοι πιστεύουν στην μοίρα, θεωρούν πως ό,τι κατάσταση και να βιώνεις , όπως και αν έρχονται τα πράγματα ,συμβαίνουν με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να καταλήξουν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση που είναι προκαθορισμένη από την αρχή χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε.Πως τα γεγονότα διαδέχονται με τέτοιο τρόπο το ένα το άλλο ,χωρίς να μπορείς να τα ελέγξεις, και η μοίρα σε οδηγεί εκεί που θέλει εκείνη.




Noέμβριος 2010 

Είχαν περάσει 3 μήνες περίπου από την στιγμή που η Μαρία αποφάσισε να φύγει απ' το μέρος που ζούσε και να αναζητήσει το όνειρο της μακρυά απ τους γονείς της. Δε συνάντησε εμπόδια στην μετάβαση της στην Αθήνα , καθώς όλα έγιναν γρήγορα κι εύκολα. Η Κατερίνα την βοήθησε αρκετά με το ψάξιμο του σπιτιού , και κατάφερε να βρει μια μικρή γκαρσονιέρα κοντά στο σπίτι της σε πολύ χαμηλή τιμή. 
Η πρώτη μέρα στην δουλειά αν και αγχωτική άφησε στην Μαρία τις καλύτερες εντυπώσεις, και οι εργοδότες της είχαν μείνει πολύ ικανοποιημένοι απ τις υπηρεσίες της. Ήταν πλέον πολύ ευτυχισμένη που μπορούσε να ασχολείται με το αντικείμενο που είχε σπουδάσει κι αγαπούσε περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο και γιατί δούλευε σε ένα πολύ υγιές περιβάλλον έχοντας και την φίλη της κοντά της. 

Οι μόνοι που δεν ήταν ευτυχισμένοι απ όλο αυτό ήταν φυσικά οι γονείς της που μάταια περίμεναν μήπως μετανιώσει και γυρίσει πίσω. Απάλυνε τον πόνο τους όμως η καθημερινή τους τηλεφωνική επικοινωνία και το ότι άκουγαν την κόρη τους τόσο χαρούμενη. 

Κατά τα άλλα η ζωή της Μαρίας ήταν μέχρι το γραφείο και μερικές εξόδους με την Κατερίνα  που μάταια προσπαθούσε να της γνωρίσει κανένα αγόρι να περάσει έστω την ώρα της . Εκτός του ότι η Μαρία πάντοτε ήταν ένα πολύ ήσυχο κορίτσι που δεν του άρεσαν οι περιπετειούλες  είχε χωρίσει από μια 3χρονη σχέση 4 μήνες πριν φύγει για Αθήνα .Ήταν μία δύσκολη σχέση που την ταλαιπώρησε και την πλήγωσε αρκετά.Δεν ήθελε ποτέ να μιλάει γι' αυτήν , και το μόνο πράγμα που ήθελε πραγματικά ήταν να αφοσιωθεί στην δουλειά της όπως και έκανε. 

Ο καιρός περνούσε. Οι μέρες κυλούσαν γρήγορα και για την Μαρία είχαν έρθει όλα πολύ καλύτερα απ ότι τα περίμενε. Άρχισε να κάνει μερικούς φίλους αλλά για κείνη ο σημαντικότερος άνθρωπος σ αυτήν την πόλη ήταν η φίλη της η Κατερίνα που ένιωθε ευγνώμων απέναντι της για την ευκαιρία που της είχε χαρίσει, και επειδή την ένιωθε σαν την μεγάλη της αδερφή. Την αδερφή που από μικρή ήθελε να έχει. 
Η Κατερίνα ήταν πολύ διαφορετικός χαρακτήρας από εκείνην.Εξωστρεφής, της άρεσαν τα πάρτι να έχει πολλούς φίλους και περισσότερους γνωστούς. Ήθελε πάντα να τραβάει τα βλέμματα πάνω της ,είχε τρομερή αυτοπεποίθηση , και η Μαρία την θαύμαζε γιατί είχε όλα αυτά τα στοιχεία στον χαρακτήρα της που δεν είχε η ίδια. Αυτός ήταν και ο λόγος που αυτές οι δύο κοπέλες είχαν γίνει τόσο καλές φίλες , διότι η μία συμπλήρωνε την άλλη. 


Κι έτσι αισίως πέρασε ένας χρόνος .Ήρεμος χωρίς ιδιαίτερα άγχη ...
Σε όλο αυτό το διάστημα οι γονείς της, την επισκέφτηκαν 2 φορές κι άλλες 2 πήγε η ίδια να τους δει. Προσπαθούσε πάντα να τους κάνει να νιώθουν καλά με την απουσία της , έτσι ώστε να έρθει η στιγμή που θα την συνηθίσουν, όσο μπορεί δηλαδή να συνηθίσει ένας γονιός να του λείπει το παιδί του , γιατί μπορεί να μην τους το είχε πει ποτέ , αλλά  είχε αποφασίσει πως η ζωή της από δω και πέρα θα είναι στην Αθήνα. Δεν θα γύριζε ποτέ ξανά πίσω μόνιμα. 


Αύγουστος 2011 

''20 μέρες άδεια'' 
σκέφτηκε όταν ξύπνησε εκείνο το πρωινό και κοιτώντας την ώρα στο ρολόι πάνω στο κομοδίνο να λέει 8 , χαμογέλασε γιατί μπορούσε να κοιμηθεί κι άλλο χωρίς να την ενοχλήσει κανείς. Ήταν η πρώτη φορά μετά από 1 χρόνο που ενώ είχε άδεια  δεν πήγε να δει τους γονείς της και είχε αποφασίσει να την περάσει στην Αθήνα.Γι αυτόν τον λόγο δεν τους ανέφερε ποτέ για την συγκεκριμένη άδεια , καθώς ήξερε ότι θα άκουγε καθημερινώς την γκρίνια τους για 20 ημέρες. 

Ο ύπνος της δεν κράτησε πολύ παραπάνω , καθώς κατά τις 9 άρχισε να χτυπάει μανιωδώς το τηλέφωνο της ,και προσπαθώντας να ανοίξει τα μάτια για να το βρει , στην άλλη γραμμή άκουσε την Κατερίνα να φωνάζει και να είναι σε υστερική κατάσταση. 
''Κατερίνα μπορείς να ηρεμήσεις γιατί δεν καταλαβαίνω τι μου λες; Τι συνέβη;''
''Ξέρω ότι σήμερα ξεκινά η άδεια σου , αλλά πρέπει να πας απ' το γραφείο. Ξέχασα να δώσω έναν πολύ σημαντικό φάκελο στον Γερμενή, και αυτή την στιγμή βρίσκομαι Θεσσαλονίκη και δεν ξέρω τι να κάνω. Μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις.Αν δεν παραδοθεί ο φάκελος στην ώρα του θα απολυθώ''.
''Εντάξει ηρέμησε. Πότε πρέπει να είναι ο φάκελος στο γραφείο;''
''Σε μία ώρα από τώρα. Είμαι πολύ χαζή που το ξέχασα.Συγνώμη''.
''Μην ανησυχείς θα το παραδώσω στην ώρα του.Είσαι πολύ τυχερή που δεν πήγα στους δικούς μου.Να δω τι θα έκανες μετά''. 
''Ούτε καν θέλω να σκέφτομαι αυτό το ενδεχόμενο.Είναι ένας μπλε φάκελος τον έχω πάνω στο γραφείο μου. Πάρε με όταν τον πας''.
''Οκ γεια''. 

Συνειδητοποιημένη πως δεν το χει η μοίρα της να κοιμηθεί και να ξυπνήσει ότι ώρα θέλει πλέον σηκώνεται να ετοιμαστεί όσο μπορεί πιο γρήγορα για να πάει πρώτα απ' το σπίτι της Κατερίνας και ύστερα απ' το γραφείο. 


Όταν έφτασε κάτω απ  τα γραφεία της εταιρείας παρατήρησε πως κάποιο άγνωστο αυτοκίνητο είχε πάρει την θέση του πάρκινγκ της και άρχισε σαν τρελή να ψάχνει για κάποια άλλη ενώ το μίτινγκ ξεκινούσε σε 10 λεπτά. Όταν τα κατάφερε και πάρκαρε, μπαίνοντας στην εταιρεία επικρατούσε ένας πανικός καθώς το μίτινγκ είχε ξεκινήσει 5 λεπτά νωρίτερα επειδή οι νέοι πελάτες ήταν βιαστικοί και οι ανώτεροι της δεν είχαν όλα τα απαραίτητα έγγραφα για να μπορέσουν να τους κάνουν την σωστή παρουσίαση. 
Όταν οι υπάλληλοι είδαν την Μαρία να μπαίνει μέσα ήταν σαν να βλέπουν άγγελο εξ ουρανού και το μόνο που άκουγε να της λένε ήταν να κατευθυνθεί γρήγορα προς την αίθουσα μίτινγκ. Είχε να τρέξει τόσο γρήγορα απ τους αγώνες του σχολείου της και είχε βγει και τελευταία. 

Όταν έφτασε έξω απ την αίθουσα ούτε καν σκέφτηκε να χτυπήσει την πόρτα. Αλλά ανοίγοντας την πόρτα σκοντάφτει και πέφτει με φόρα πάνω σε ένα απ τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Ούτε καν μπόρεσε να δει ποιος ήταν απ την ντροπή που ένιωθε. Άλλαξε 10 χρώματα όταν είδε 20 άτομα του συμβουλίου μαζί με τους νέους πελάτες να έχουν γυρίσει το βλέμμα τους σε εκείνην και τον τύπο που είχε πέσει πάνω του και να προσπαθούν μάταια να συγκρατήσουν τα γέλια τους. 
''Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό'', σκέφτηκε και προσπάθησε όπως -όπως να σηκωθεί για να παραδώσει τον φάκελο στο αφεντικό της.

''Καλημέρα σας κύριοι. Καλημέρα κύριε Γερμενή. Σας έφερα τον φάκελο που ζητήσατε''. Τους είπε και το μόνο που ήθελε ήταν να παραδώσει τον φάκελο και να εξαφανιστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Ο Νίκος Γερμενής ήταν ο διευθυντής της εταιρείας και πρόεδρος του συμβουλίου. Ήταν ένας άνθρωπος γύρω στα 50 και φερόταν πάντα με πολύ σεβασμό στους υπαλλήλους του αλλά το ίδιο ήθελε και από εκείνους. Παρόλα αυτά ούτε και εκείνος δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τα γέλια και ήταν πλέον ανακουφισμένος που είχε εγκαίρως στα χέρια τον πολυπόθητο φάκελο που ήταν άκρως απαραίτητος για τη συγκεκριμένη παρουσίαση και αισίως είχε αποφύγει να εκτεθεί η εταιρεία. 


Όταν έκλεισε την πόρτα πίσω της το μόνο που μπορούσε να νιώσει ήταν ανακούφιση. Ήθελε απλά να φύγει και να πάει να κρυφτεί σε μια σπηλιά μέχρι την επόμενη ζωή.

''Έλα Κατερίνα. Όλα οκ. Παρέδωσα τον φάκελο''.
''Αχ σ 'ευχαριστώ πάρα πολύ. Σου χρωστάω μεγάλη χάρη. Με έσωσες.Είπε τίποτα ο Γερμενής;''
''Σιγά δεν έκανα και τίποτα. Δε χρωστάς κάτι. Όλα καλά.Εκτός του ότι έσκασε στα γέλια γιατί έπεσα στην αγκαλιά κάποιου μέσα από το συμβούλιο όχι δεν είπε τίποτα. ''
''Τι εννοείς ;''
''Άστο θα σου εξηγήσω αργότερα'';
''Καλά τελοσπάντων .Δεν ακούω τίποτα για το βράδυ θα σε βγάλω έξω''.
''Καλά έλα και βλέπουμε τι θα κάνουμε''. 
''Δεν έχει βλέπουμε . Θα βγούμε έξω .Μιλάμε μετά''. 

Μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει , και αφού ο ύπνος της με τόσο άγχος είχε πάει περίπατο , και η ντροπή δεν είχε φύγει απ' το πρόσωπο της είπε να πάει μια βόλτα από τα μαγαζιά και να χαζέψει μερικές βιτρίνες. Δεν είχε χρήματα για ψώνια καθώς εκείνος ο μήνας της είχε πάει λίγο στραβά, αφού έβαλε 2 φορές στο συνεργείο την σακαράκα της και είχε δώσει ένα σκασμό λεφτά για να το κάνει να τσουλάει και πάλι. 


Η Κατερίνα με το που επέστρεψε Αθήνα νωρίς το βράδυ πήρε κατευθείαν τηλ. την Μαρία. 
''Έλα μόλις έφτασα.Σε δύο ώρες έρχομαι και σε παίρνω και πάμε για ποτό. Γνώρισα και ένα παιδί στο αεροπλάνο και θα έρθει με έναν φίλο του. ''.
''Κατερίνα σ ευχαριστώ για την πρόσκληση αλλά δεν έχω διάθεση για έξω. Θέλω να καθίσω σπίτι χαλαρά να δω καμιά ταινία''. 
''Μην ακούω κουφά. Δεν δέχομαι όχι. Είπαμε θα βγούμε. ''
''Δεν το είπαμε εσύ το είπες. Εγώ δεν συμφώνησα ποτέ. Αλήθεια δεν έχω διάθεση σήμερα''.
''Είσαι σίγουρη;''
''Ναι είμαι απολύτως σίγουρη θα μείνω μέσα''. 
''Καλά αν αλλάξεις γνώμη θα είμαστε γλυφάδα στο γνωστό''. 
''Εντάξει καλά να περάσεις''. 

Με το που κλείνουν το τηλέφωνο βάζει μια ταινία στο dvd και έχει φτιάξει ήδη τα ποπ κορν, και με το που ξαπλώνει στον καναπέ και πατάει το play, όλα σκοτεινιάζουν γύρω της. Η Δεή δεν είχε τα ίδια σχέδια με την Μαρία απόψε απ ότι φαίνεται. 
''Τι γκαντεμιά είναι αυτή; Στις 10 η ώρα το βράδυ βρήκαν να παίζουν με το ρεύμα''; Μονολόγησε μόνη της ψάχνοντας να βρει να ανάψει μερικά κεριά. Παρατήρησε επίσης απ την μπαλκονόπορτα πως όλη η περιοχή είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. 
''Πιστεύω σε κανένα δεκάλεπτο να έχει επιστρέψει το φως'' μονολόγησε ξανά και ξάπλωσε στον καναπέ της περιμένοντας πότε θα ρθει το φως το αληθινό.
Ξαπλωμένη κοιτώντας το ταβάνι άρχισε να έχει μια έντονη επιθυμία μέσα της να πάει τελικά για εκείνο το ποτό.
''Και να θέλω να πάω δε βλέπω την τύφλα μου για να βαφτώ''. Σκέφτηκε και συνέχισε να βυθίζεται στις σκέψεις της. 

Πέρασε μια ώρα περιμένοντας να έρθει το ρεύμα αλλά η Δεή είχε άλλα σχέδια, και παρότι στριφογύριζε στον καναπέ μήπως και την πάρει τουλάχιστον ο ύπνος ούτε κι αυτός πήγαινε με τις ορέξεις της. Και ξαφνικά ανοίγει τα μάτια πετάγεται πάνω και λέει στον εαυτό της ''Θα βγω!''. 

Ντύνεται δένει τα μαλλιά έναν απλό κότσο μιας και δεν μπορούσε να κάνει και πολλά μέσα στο σκοτάδι παίρνει το νεσεσέρ της και κατεβαίνει στο αμάξι της για να βαφτεί . ''Τουλάχιστον εκεί έχουμε ακόμα φως'' ξανά μονολογεί. 

Όταν είναι πλέον έτοιμη στέλνει ένα μήνυμα στην Κατερίνα να την ρωτήσει που είναι και για να της πει πως τελικά αποφάσισε να έρθει. 
''Μπράβο κοπελάρα μου. Σε περιμένω''. 



Ξαφνικά την είχε κυριεύσει μια έντονη επιθυμία να βγει  και να περάσει καλά. Άλλωστε ήταν Καλοκαίρι ,είχε άδεια και θα την περνούσε στην Αθήνα, για ποιο λόγο θα έπρεπε να κάθεται κρυμμένη μέσα στο σπίτι;

Παρκάρει το αμάξι έξω απ το μαγαζί κοιτάει στο καθρεφτάκι να τσεκάρει το μακιγιάζ της αν είναι οκ ,και με μια πρωτοφανή αυτοπεποίθηση βγαίνει έξω και κατευθύνεται προς την είσοδο. Είχε έναν άλλο αέρα . Κάτι που δεν είχε νιώσει ποτέ ξανά πριν και δεν μπορούσε να εξηγήσει και από που είχε προέλθει. ''Μάλλον έχω καλή διάθεση'' σκέφτηκε , καθώς της φαινόταν και της ίδιας παράξενο πως από την μία στιγμή στην άλλη ένιωθε τόσο διαφορετικά. 

Όταν μπήκε στο μαγαζί , κατάφερε από μακρυά να δει την φίλη της να της κάνει νόημα. Ήταν παρέα με 2 άντρες. Ξαφνικά και πάλι άρχισε να γυρνάει στον ντροπαλό εαυτό της και κατευθυνόμενη προς το σημείο που βρισκόταν η Κατερίνα είπε στον εαυτό της '' Χαλάρωσε, δε θα είσαι μια ζωή το κοριτσάκι που ντρέπεται όταν βρίσκεται με κόσμο''. 

''Καλησπέρα'' , είπε με μια γλυκιά δειλή φωνή , αλλά με ένα πλατύ φωτεινό χαμόγελο. Η Κατερίνα την αγκάλιασε και άρχισε να την συστήνει στην παρέα της. 
''Από δω ο Σταύρος .Σταύρο η Μαρία...........είναι αυτός που σου λεγα το πρωί '' προφταίνει να της ψιθυρίσει στο αφτί. 
''Χάρηκα Σταύρο'' 

''Και από δω είναι ο Αλέξανδρος φίλος του Σταύρου'' !

Ο Αλέξανδρος ήταν γόνος μιας πάρα πολύ πλούσιας οικογένειας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και από πολύ μικρή ηλικία είχε μάθει πάντα να παίρνει αυτό που ζητάει χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Γυναίκες ,ξενύχτια, ποτά, και αμάξια, ήταν το καθημερινό του πρόγραμμα, και παρόλο που φαινομενικά ήταν ένα κλασσικό κακομαθημένο πλουσιόπαιδο ,δούλευε με ζήλο στην εταιρεία του πατέρα του από πολύ νωρίς. Ήθελε πάντα να περνάει καλά , αλλά σκορπώντας τα λεφτά που έβγαζε ο ίδιος κι όχι να τρώει τα λεφτά του πατέρα του. 

Με τον πατέρα του είχαν πάντα μία σχέση αγάπης και μίσους μιας και ήταν ίδιοι χαρακτήρες και αυτό τους έφερνε πάντα σε έντονους διαξιφισμούς και διαφωνίες. Η μητέρα του ήταν πάντα άνθρωπος που κρατούσε στάση διαιτητή , και ο ρόλος της συνήθως ήταν διακριτικός . Παρόλα αυτά ήταν η πραγματική κολόνα της οικογένειας. Ο Αλέξανδρος παρότι αγαπούσε πολύ την οικογένεια του ,την μεγαλύτερη αδυναμία την είχε στην δίδυμη αδερφή του Χριστίνα , που παρόλο που ήταν δίδυμοι ήταν πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους.

Με το που διασταυρώθηκαν οι ματιές τους ήταν σαν να είδε μπροστά του έναν άγγελο. Δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της , και κείνη ήταν κάτι που το ένιωσε σαν ηλεκτρισμό να περνάει από κάθε σημείο του κορμιού της. Ο ανασφαλής της χαρακτήρας ξεπρόβαλε κατευθείαν σαν άμυνα στο αδιάκριτο βλέμμα του και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν αυτό που έκανε πάντα . Να χαμηλώσει το βλέμμα. 

''Χάρηκα Μαρία.Είμαι ο Αλέξανδρος.'' 
''Παρομοίως'' απάντησε χαμηλόφωνα εκείνη. 
''Είσαι η κοπέλα που μπαίνει στα γραφεία πετώντας ε? '' Της λέει ο Αλέξανδρος και καταφέρνει να δει την έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο της. 
''Ορίστε;'' 
''Ήμουν το πρωί στο συμβούλιο .Είμαι αυτός που έπεσες πάνω του''. 

Αυτό ήταν χτύπημα κάτω από την μέση για εκείνη.Δεν μπορούσε να συμβαίνει αυτό. Ήδη φλέρταρε τόση ώρα με την ανασφάλεια της , οπότε αυτό ήρθε να της δώσει την χαριστική βολή. 
''Πω πω..'' σκέφτηκε ...''είναι δυνατόν να είμαι τόσο γκαντέμω και να βρίσκομαι ξανά στο ίδιο μέρος με αυτόν που έπεσα πάνω του; Ο Θεός με μισεί''.

''Πλάκα μου κάνεις!Εσύ ήσουν;''
''Χα χα ...ναι. Πρώτη φορά ρίχνω γυναίκα με τέτοιο τρόπο.Ούτε πρόλαβα να σε κοιτάξω''.
Εκείνη την στιγμή πετάγεται η Κατερίνα να σώσει την ντροπαλή Μαρία , αφού γνώριζε το σκηνικό από πρώτο χέρι. 
''Ο Αλέξανδρος ήταν το πρωί στην εταιρεία με τον πατέρα του.Είναι οι νέοι μας πελάτες .Γι' αυτούς γινόταν το μίτινγκ .Δεν είναι φοβερή σύμπτωση; ''
Η Μαρία το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να χαμογελάσει αμήχανα ,αλλά την ίδια στιγμή το μόνο πράγμα που σκεφτόταν ήταν πως ήθελε να ανοίξει η γης και να την καταπιεί. Ίσως τελικά δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα να βγει από το σπίτι της, μιας και τίποτα δεν της είχε πάει όπως θα ήθελε.
''Έλα Μαρία δεν έγινε και τίποτα συμβαίνουν αυτά. Είδες όμως κάτι συμπτώσεις που συμβαίνουν''; Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να την βγάλει απ την δύσκολη θέση ο Αλέξανδρος γι' αυτό και προσπάθησε να ρίξει το βάρος αλλού.


Παρότι η γνωριμία εξαρχής ήταν αμήχανη το βράδυ κύλισε πολύ όμορφα. Τελικά η Μαρία κατάφερε να παραμερίσει την ντροπή που ένιωθε απέναντι στον Αλέξανδρο και να περάσει καλά.
''Βλέπεις πως σε κοιτάει ο Αλέξανδρος;'' είπε κάποια στιγμή η Κατερίνα στην Μαρία και συνέχισε...'' ξέρεις τι κελεπούρι είναι αυτός;Ξέρεις πόσες τον κυνηγάνε; Ξεστραβώσου!'' 
Η Μαρία δεν έδωσε σημασία στα λεγόμενα της και συνέχισε να πίνει με μανία το ποτό της . Η αλήθεια ήταν πως είχε προσέξει πόσο επίμονα την κοιτούσε αλλά σκεφτόταν πως ένας τέτοιος όμορφος άντρας θα την πέφτει καθημερινά σε πολλές, και γι' αυτό που ήταν απολύτως σίγουρη ήταν πως δεν ήθελε να ξανά μπλέξει με κάποιον που θα της κάνει την ζωή δύσκολη. Αν έβρισκε κάποιον θα ήταν κάποιος που θα της προσέφερε ηρεμία. 

Κατά τις 5 τα ξημερώματα αποφάσισαν φύγουν και να πάρει ο καθένας το δρόμο για το σπίτι του. Καληνυχτίζει η Κατερίνα την Μαρία και η δεύτερη αρχίζει να κατευθύνεται για το αυτοκίνητο της. Καθώς περπατάει ακούει βήματα πίσω της και όπως γυρίζει να κοιτάξει βλέπει τον Αλέξανδρο. 

''Μην φοβάσαι δεν σε ακολουθώ. Από δω έχω παρκάρει'' της λέει χαμογελαστός , και πριν προλάβει να απαντήσει τον βλέπει να ξεκλειδώνει ένα δίμετρο τζιπάκι το οποίο μάλιστα ήταν παρκαρισμένο ακριβώς δίπλα απ το δικό της αυτοκίνητο , που δεν φαινόταν καν μπροστά του. 

''Ε!Εντάξει Θεέ μου... θανάτωσε με κι άλλο μπορείς''. Ήταν το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί. 

''Που έχεις παρκάρει;''. Την ρωτάει. Τι να του απαντήσει; Ότι το αυτοκίνητο της είναι αυτή η κόκκινη μύγα που βρίσκεται δίπλα στο δικό του θωρηκτό; Παρόλα αυτά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα κι έτσι αποφασίζει να το γυρίσει στην πλάκα. 

''Υπάρχει μια κόκκινη Τζάγκουαρ δίπλα απ το αμάξι σου . Λογικά δεν την είδες. Αυτή είναι η δικιά μου. ''

Ο Αλέξανδρος έσκασε στα γέλια με τον τρόπο που το είπε και σκέφτηκε να το συνεχίσει. 

''Συγχωρέστε με ωραία μου δεσποινίς που δεν το είδα. Αλλά είδες πάλι ωραία σύμπτωση; Δίπλα -δίπλα παρκάραμε''. 

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έμοιαζαν για εκείνην ωραία σύμπτωση. Όλο αυτό της έμοιαζε για μια κακοστημένη φάρσα. Μα πότε θα τελειώσει πια αυτή η ντροπή; 

''Θα σε περιμένω να μπεις και να ξεκινήσεις. Δεν θέλω να μείνεις μόνη στην ερημιά''. 

''Α ωραία θα μείνει να δει κιόλας να βάζω μπρος την Πόρσε'' σκέφτηκε...
''Όχι δεν πειράζει . Μπορείς να φύγεις θα μείνω λίγο εδώ θέλω να μιλήσω στο τηλέφωνο''. Του απάντησε.
''Α οκ τότε να μη σε καθυστερώ. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία.Ελπίζω κάπου να ξαναβρεθούμε....συμπτωματικά....Καλό σου βράδυ''. 
''Και γω χάρηκα. Καλό σου βράδυ''. 

Ήθελε να ανοίξει η γη και να την καταπιεί. Έκανε πως μιλούσε στο τηλέφωνο μέχρι που τον είδε να ξεκινάει, και μόλις απομακρύνθηκε λίγο βάζει μπρος το αμάξι και ξεκινάει να φύγει. Μόνο που το αμάξι της είχε άλλη γνώμη, και απλά με το που πάει να ξεκινήσει...νεκρώνει. Όσες προσπάθειες έκανε για να το βάλει και πάλι μπρος φάνηκαν άκαρπες και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν αρχίσει να βρίζει και να φωνάζει μόνη της.
''Μα τι σου έκανα για να μου τα κάνεις αυτά;Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό! Ποιος με έχει μουτζώσει σήμερα;''
Πάνω στον παραλληλισμό της δεν κατάλαβε το αμάξι που σταμάτησε δίπλα της μέχρι την στιγμή που ακούει την κόρνα. Και όπως γυρίζει το κεφάλι της να κοιτάξει βλέπει ένα γνώριμο δίμετρο τζιπάκι δίπλα της και τον οδηγό να της μιλά....
''Νομίζω πως θα χρειαστεί να σε πάω σπίτι''. 

''Ε! Εντάξει '' ....σκέφτηκε γεμάτη απόγνωση ...''δεν υπάρχει αυτό.Κάνε με Θεέ μου  κι άλλο ρόμπα μπορείς''. 
''Νομίζω πως έχεις δίκιο'' του απαντά παίρνει τα πράγματα της και μπαίνει στο αμάξι του.

Κατά την διάρκεια της διαδρομής δεν μπορούσε να βγάλει κιχ. Είχε γυρισμένο το κεφάλι της απ την μεριά του παραθύρου και αδυνατούσε να το γυρίσει προς το μέρος του. 
''Πάντα τόσο ομιλητική είσαι σαν συνοδηγός;'' 
Την αποσπά από τις σκέψεις ντροπής που έκανε ....
''Ε; εμ...όχι απλά απ' ότι φαίνεται δεν ήταν η μέρα μου σήμερα''. 
''Κρίμα που το βλέπεις έτσι. Εγώ πάντως θεωρώ πως ήταν η δική μου.''. 
Αν και δεν ήταν απολύτως σίγουρη αν είχε πιάσει το υπονοούμενο δεν ήθελε να το συνεχίσει και δεν απάντησε κάτι πάνω σε αυτό. Το μόνο που ήθελε ήταν να φτάσει σπίτι και να τελειώσει αυτή η τραγική νύχτα. 
''Πιστεύεις στην μοίρα;'' την ρωτάει. 
''Όχι'' 
''Αλήθεια; Και σε τι πιστεύεις;'' 
''Πιστεύω πως την μοίρα μας την φτιάχνουμε μόνοι μας. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάτι προκαθορισμένο. Είναι πολύ θλιβερό να πιστεύουμε πως δεν έχουμε καμία δικαιοδοσία πάνω στην ζωή μας''. 
''Συμφωνώ μαζί σου, αλλά και πάλι θεωρώ πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε όλες τις καταστάσεις στην ζωή μας και πως κάποια πράγματα είναι προκαθορισμένα για το πως θα μας συμβούν και απλά είναι στο χέρι μας με ποιο τρόπο θα τα διαχειριστούμε.Δεν συμφωνείς;''
''Έτσι όπως το θέτεις ναι συμφωνώ. Αν μπορούσαμε να ελέγξουμε τα πάντα το σίγουρο είναι πως δεν θα είχα πέσει πάνω σου το πρωί στο μίτινγκ, και θα είχα αποφασίσει να κάνω μια πιο εντυπωσιακή είσοδο από αυτήν που έκανα, και επίσης δε θα είχα παρκάρει την πολυτελή λιμουζίνα μου δίπλα στην δική σου σακαράκα για να μην σε κάνω να νιώσεις άσχημα.''
''Χα χα....Έχεις χιούμορ τελικά. Αν μπορούσαμε να ελέγξουμε όμως όλα τα πράγματα στην ζωή μας θα είχες προβλέψει την βλάβη του αμαξιού σου και τώρα δε θα βρισκόσουν εδώ μαζί μου''. 

Σιγή.....Καμία απάντηση.Η Μαρία καταλάβαινε πως ο Αλέξανδρος συνέχιζε να την φλερτάρει έντονα και δεν ήθελε να δώσει καμία συνέχεια σε αυτό.
Όταν έφτασαν σπίτι της τον ευχαρίστησε για τον κόπο που έκανε και τον καληνύχτισε με ένα χαμόγελο. Εκείνος δεν πήρε ούτε μία στιγμή τα μάτια του από πάνω της καθώς κατευθυνόταν προς την είσοδο της πολυκατοικίας της.

''Μαρία!!!'' άκουσε να την φωνάζει δυνατά. 
''Ορίστε'' 
''Όταν θα ξανασυναντηθούμε να θυμάσαι πως δεν θα έχω αφήσει να με κατευθύνει η μοίρα. Θα την έχω φτιάξει μόνος μου''!

                                                                                                                 συνεχίζεται........