1 #Your_stories .......Άντρας έγινα όταν σε έχασα!!

Eνας άντρας 

μαθαίνει από μικρός να πιστεύει πως δεν πρέπει να κλαίει και πως πρέπει να είναι σκληρός. Έτσι ήμουν και γω . Έκρυβα τον ευαίσθητο εαυτό μου ,κάτω απ την μάσκα του δυνατού. Τίποτα δε μπορεί να με αγγίξει ούτε να με λυγίσει.Είμαι άντρας!Οι άντρες δεν πονάνε. Οι άντρες δεν κλαίνε. Οι άντρες είναι δυνατοί και σκληροί.Μόνο τα παιδιά και οι γυναίκες έχουν δικαίωμα να κλαίνε!

Όταν γνώρισα εσένα μετά από καιρό , ήσουν αυτή που με έβαλε στον σωστό δρόμο. Ατελείωτα βράδια κραιπάλης, γκόμενες που ξυπνούσαν στο κρεβάτι μου και δεν ήξερα πως τις λένε, μεθύσια που δε θυμόμουν το όνομα μου... και ήρθες εσύ και τα ανέτρεψες όλα. Κανείς κολλητός ,κανείς φίλος δεν πίστευε στην απίστευτη αλλαγή μου. Μάλιστα θυμάμαι που στις αρχές με κορόιδευαν και μου έλεγαν ''Για πόσο καιρό θα είσαι ερωτευμένος;'' , και ενώ προσπαθούσα να τους πείσω ότι πραγματικά σε γουστάρω δεν με πίστευαν . Πέρασε πολύς καιρός για να το πιστέψουν και να μου πουν ''Ρε μπαγάσα τελικά αλήθεια έλεγες. Πότε με το καλό ο γάμος;'' 

Μπορεί να ήμουν τρελά ερωτευμένος μαζί σου, αλλά οκ ,παρότι είχα κάτι δειλές σκέψεις γάμου μέσα στο κεφάλι μου για πρώτη φορά στην ζωή μου , δεν τολμούσα καν να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να κάνω ένα τέτοιο βήμα άμεσα. 

Ήσουν το στήριγμα μου, το χαμόγελο μου, ο άνθρωπος που μπορούσα να εμπιστευτώ , αλλά δεν σου ανοιγόμουν γιατί αν ανοιγόμουν θα έδειχνα αδύναμος, και οι ''άντρες πρέπει να είναι δυνατοί΄΄. 
Θυμάμαι βέβαια κάποιες σπάνιες στιγμές που βρέθηκα ευάλωτος μπροστά σου , και με κατάφερες να σου ανοιχτώ, και να σου μιλήσω για εκείνα που με βασάνιζαν. Και ναι το παραδέχομαι , με έκανες να νιώσω καλύτερα. Πολύ καλύτερα θα έλεγα.  Πάντα ήσουν δίπλα μου δεν με άφησες ποτέ. Ακόμα και τις στιγμές που τσακωνόμασταν και σου κλείνα το τηλέφωνο στα μούτρα και σου λεγα πως θα ξαναμιλήσουμε αύριο , εσύ έβαζες στην άκρη τον εγωισμό σου και συνέχιζες να με καλείς χωρίς όμως απάντηση. Ήμουν πολύ εγωιστής. Πάντα το ήξερα. Ξέρω πως αν δεν είχες τον χαρακτήρα που είχες δε θα είχαμε κρατήσει τόσο πολύ, γιατί όταν είχα νεύρα , όταν τα έπαιρνα κρανίο, υπήρχε μόνο ο εγωισμός μου. 

Δε σου είπα ποτέ ότι σ' αγαπάω. Θεωρούσα πως για να αγαπήσεις έναν άνθρωπο πρέπει να περάσεις αιώνες μαζί του. Κι όμως δεν μπορώ να ξεχάσω πόσα βράδια σε είχα στην αγκαλιά μου και ένιωθα ότι σ αγαπώ περισσότερο απ' το καθετί . Ξέρω ότι το ένιωθες. Όμως δε στο είπα ποτέ. Όπως δεν το είχα πει και ποτέ στην ζωή μου μέχρι σήμερα. 
Ήμουν δίπλα σου. Δε σ' άφησα ποτέ μόνη. Όμως δε θα μιλήσω για μένα. 

Ήσουν ο άνθρωπος που με έκανε να δω την ζωή με άλλο μάτι. Ο άνθρωπος που με έκανε να σοβαρευτώ και να πάρω τη ζωή στα σοβαρά. Ο άνθρωπος που ακόμα  και για πλάκα όταν μιλούσα με τους φίλους μου σε αποκαλούσα γυναίκα μου. 
Έκανες πολύ υπομονή μαζί μου το ξέρω. Δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος. 
Προσπάθησες πολλές φορές να με βγάλεις απ' τα λανθασμένα καλούπια που είχα μεγαλώσει. Να μάθω να αγαπώ και να το λέω. Να μάθω πως και οι άντρες μπορούν να λυγίσουν. Να μάθω πως είναι να έχεις μια πραγματική σχέση . Όμως δεν μπορούσα τότε. Συνέχιζα να είμαι εκείνος ο άντρας ο σκληρός , που μόνο εξωτερικά ήμουν από ατσάλι . Συνέχιζα να είμαι εκείνος ο άντρας που κρύβει ότι σκέφτεται πίσω από ένα χαμόγελο.

Ακόμα κι όταν είδες το τέλος μας να έρχεται και προσπάθησες να με προειδοποιήσεις τόσες φορές το μόνο που σου απαντούσα ήταν ''Είμαστε μια χαρά. Όλα θα φτιάξουν'' .
Ήξερα ότι δεν ήμασταν μια χαρά , αλλά δεν με ενδιέφερε να το κοιτάξω. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν η δουλειά μου και τα προβλήματα μου. Πίστευα ότι είχα σοβαρότερα θέματα να ασχοληθώ από εμάς τους δύο. Πίστευα πως ,οκ, περνάμε μία φάση που δεν μας πολύ γεμίζει , αλλά επειδή νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο θα περάσει μόνης της , όποτε ας ασχοληθώ με τα προβλήματα που δε λύνονται μόνα τους. 

Αλλά για ακόμη μια φορά έκανα λάθος . Και πάλι είχες δίκιο...
Και ήρθε το τέλος για πρώτη φορά , μετά από ενάμισι χρόνο , πολύ ξαφνικά. Εμείς που δεν είχαμε χωρίσει ποτέ ξανά, που ήμασταν ενωμένοι σαν γροθιά δώσαμε μια και τα διαλύσαμε όλα. 
Θεώρησα πως ήταν καλύτερα έτσι. Αν δεν ήμασταν μαζί θα είχα περισσότερο χρόνο να κοιτάξω τις δουλειές μου και να αφοσιωθώ σ αυτές.  Δεν με παρακάλεσες ποτέ. Δεν έπεσες στα πόδια μου, απλά στάθηκες στο πλάι μου γιατί ήξερες ότι ήμουν δύσκολα. Ποια το κάνει αυτό; 
Είχαμε χωρίσει , το πιο λογικό θα ήταν να μην ξαναμιλήσουμε, όμως δεν έφυγες ποτέ από κοντά μου , και δεν έφυγα ποτέ από κοντά σου. Ήμουν εκεί όταν με χρειαζόσουν. Ήσουν εδώ όταν σε χρειαζόμουν αλλά ποτέ δε στο έλεγα. Απλά το ήξερες. Νευρίαζα κάποιες φορές που με ήξερες τόσο καλά. 

Δεν σου είπα ποτέ ξεκάθαρα τι σκεφτόμουν. Δεν σου είπα ποτέ ότι δεν σε θέλω στην ζωή μου, ούτε σου είπα ότι δεν θέλω να είμαστε μαζί . Απλά συνεχίσαμε παρακάτω. Κι ούτε με πίεσες να σου πω το γιατί. Απλά το δέχτηκες. Το μόνο πράγμα που έκανες ήταν να προσπαθήσεις να μου ανοίξεις τα μάτια , να με κάνεις να δω κατάματα την αλήθεια σε όλα αυτά που με απασχολούσαν , αλλά ποτέ δεν μου είπες ''σε θέλω πίσω''. Ίσως να μη με ήθελες πίσω, αλλά τουλάχιστον εσύ μίλησες. Εγώ δεν μίλησα ποτέ. Δεν σου είπα ποτέ μια ξεκάθαρη κουβέντα. Μου ήταν δύσκολο ακόμα και να πω ότι σε νοιάζομαι έστω σαν άνθρωπο, και οι μόνες φορές που στο είπα ήταν όταν εσύ μου τα έχωvες. 
Τώρα που το σκέφτομαι πάντα μιλούσες στα ίσια. Εγώ δεν το έκανα ποτέ . 

Πόσες φορές σου μίλησα άσχημα κι απότομα όταν δεν ήμουν καλά κι απλά με έπαιρνες τηλέφωνο για να σταθείς δίπλα μου; Θυμάμαι τουλάχιστον τρεις. Από που κι ως που; Νόμιζα ότι ήταν δεδομένο να με νοιάζεσαι , ή απλά σε είχα σίγουρη ίσως... κι ας φρόντιζες πάντα να μου υπενθυμίζεις πως έχουμε χωρίσει  και ότι με νοιάζεσαι μόνο σαν άνθρωπο. Μπορεί κι αυτό να με ενοχλούσε. Δεν ξέρω.


Τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν ότι είχες αυτοκινητιστικό ατύχημα ,ήταν η στιγμή που κόπηκαν τα πόδια μου ...η στιγμή που έχασα δέκα χρόνια από την ζωή μου ... η στιγμή που έχασα την ζωή μου!!!
Ούτε θυμάμαι πως έφτασα εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο. Μπήκα σαν τρελός κι άρχισα να φωνάζω και να ρωτάω ''που έχετε την κοπέλα μου; Η κοπέλα μου που είναι;'' Γιατί τελικά συνειδητοποίησα πως δεν έπαψες ποτέ να είσαι η κοπέλα μου... Η γυναίκα μου. 

Δεν μ' άφηναν να μπω να σε δω. Χτυπούσα πόρτες και έβριζα. Μέχρι που βγήκε ο γιατρός. 
-''Είστε συγγενής;΄΄ 
-''Είναι η κοπέλα μου''  
-''Λυπάμαι πολύ. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα''. 

Δεν αντέδρασα. Ήταν σαν να πάγωσαν όλα γύρω μου. Ήταν όνειρο αυτό . Εφιάλτης. Έπρεπε να ξυπνήσω. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που άκουγα απλά κοιτούσα τον γιατρό σαν χαμένος .
''Κύριε είστε καλά;'' 
Γύρισα την πλάτη κι άρχισα να τρέχω .Ήθελα να βγω έξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Νόμιζα πως οι διάδρομοι δεν θα τελείωναν ποτέ. Χάθηκα δυο φορές , κι όταν βγήκα έξω , δεν κατάλαβα πότε με εγκατέλειψαν τα πόδια μου. Δεν κατάλαβα πότε γονάτισα στην άσφαλτο . Δεν ακουγόταν τίποτα, εκτός απ' το κλάμα μου. Δε θυμάμαι ποτέ ξανά να έχω κλάψει ουρλιάζοντας. Ήταν σαν να έβγαζα συγχρόνως και όσο κλάμα είχα θάψει όταν είχα την ανάγκη να το κάνω και δεν το έκανα. Όμως αυτός ο πόνος δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο στο παρελθόν. Αυτές οι κραυγές μαρτυρούσαν εκτός του ότι δεν θα σε ξανά έβλεπα, και όλα αυτά που δεν σου είχα πει ποτέ και τώρα δε θα είχα ποτέ ξανά την ευκαιρία να το κάνω. Δεν θα μάθαινες ποτέ πόσο δειλός υπήρξα απέναντι σου... Δεν θα μάθαινες ποτέ όλα αυτά που έκρυβα μέσα στην καρδιά μου τόσο καιρό . 

Ακόμα κι αν δεν είχε συμβεί αυτό , δεν ξέρω πραγματικά αν θα έβρισκα ποτέ το θάρρος να σου μιλήσω ειλικρινά, όμως τώρα μετάνιωνα πικρά που δεν το έκανα. Γιατί τότε σε είχα δεδομένη, ήξερα πως θα υπάρχει και αύριο . Ενώ τώρα ήξερα πως δεν υπάρχει, γιατί δεν είσαι πια εδώ .
Και σε ψάχνω κάθε μέρα κάθε λεπτό...γύρω μου, μέσα μου όπου μπορώ απλά να σε νιώσω.  Ειναι αφόρητος ο πόνος. Δεν ξέρω αν μπορεί να γιατρευτεί!

Μετά από ένα χρόνο και κάτι , ακόμα πιστεύω πως η ζωή μου σταμάτησε εκείνο το βράδυ που σε έχασα για πάντα. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου , και δεν μπορώ να πάω παρακάτω, γιατί καμιά δεν είναι σαν και σένα. Καμιά δε με γνώριζε όπως εσύ. Και γω σε ποια θα μπορώ να μιλάω ; 
Όταν δεν είμαι καλά ή έχω τις μαύρες μου βγαίνω στο μπαλκόνι μου ή όπου μπορώ να βλέπω ουρανό και σου μιλάω. Σου λέω τι με απασχολεί , σου λέω τα θέλω μου, σου λέω πόσο μου λείπεις ... και κάθε βράδυ ... μα κάθε βράδυ σου λέω πόσο σε αγαπώ. Μακάρι να το ακούς! Έχω ανάγκη να το ακούσεις, για όλες εκείνες τις στιγμές που ήσουν στην αγκαλιά μου και δεν τόλμησα να σου το πω. 

Συγχώρεσε με που ήμουν τόσο δειλός. Συγχώρεσε με που δεν με άκουσες ποτέ να στο λέω. Ήσουν ο μοναδικός άνθρωπος που άξιζε να το ακούσει αλλά όταν ήσουν κοντά μου δεν μπορούσα να το δω. .Ήμουν πολύ εγωιστής. 

Δεν ξέρω αν με ακούς, αλλά σ ' αγαπώ, και τώρα γνωρίζω πως σ' αγάπησα απ την πρώτη μέρα που σε γνώρισα. Σ' ευχαριστώ που με έμαθες να το κάνω, ακόμα κι αν δεν είσαι εδώ για να το δεις. Να είσαι περήφανη για τον άνθρωπο που εσύ δημιούργησες. Να είσαι περήφανη γιατί έμαθες έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε καν να προφέρει την λέξη να την φωνάζει καθημερινά. Σε σένα όμως....Σε κανέναν άλλο. Πιστεύω πως με αυτόν τον τρόπο ίσως να εξιλεωθώ, και να με συγχωρέσεις.

Αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία, δε θα σε άφηνα ποτέ να φύγεις από κοντά μου. Θα είχα κάνει τα πάντα για να σε κρατήσω στην ζωή μου. Και μπορεί κάποτε να φοβόμουν και μόνο στην σκέψη του γάμου, όμως ήσουν η μοναδική που με έκανες να το σκεφτώ , οπότε και η μοναδική που θα παντρευόμουν.
Γιατί δεν τα έβλεπα τότε;Γιατί; Γιατί; 
Ένα γιατί που συνεχώς με τυραννάει. Γιατί θα πρέπει να καταλαβαίνουμε την αλήθεια όταν δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα; Πολλές φορές λέω ''ας ζούσες και ας μη με ήθελες πίσω''. Δεν με νοιάζει. Γιατί αν ζούσες θα μπορούσα κάθε μέρα να σε διεκδικώ κι ας μην ήθελες να είσαι μαζί μου. Τώρα δεν έχω ούτε καν την δυνατότητα να σε διεκδικήσω. 
Ας ήσουν εδώ κι ας μου ρίχνες κάθε μέρα χυλόπιτα. Αρκεί να ήξερα ότι θα μπορούσα να σε καλέσω στο τηλέφωνο όταν το ήθελα. 

Λένε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο , αλλά δε βρίσκω κανέναν λόγο σε όλο αυτό. Είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου με τον Θεό και με όλους. Δεν είμαι πλέον σίγουρος αν υπάρχει Θεός... 
Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι δεν υπάρχεις πια εσύ!

Πίστευα πως οι άντρες δεν κλαίνε , αλλά αυτό τελικά το πιστεύουν μόνο τα παιδιά. Οι πραγματικοί άντρες και κλαίνε και πονάνε και λυγίζουν και έχουν κότσια κι αρχίδια να διεκδικούν !

Άντρας έγινα όταν σε έχασα!

Δεν ξέρω αν με ακούς..... 

Αλλά δεν έχω αγαπήσει ποτέ άλλη σαν και εσένα!

S.A.G.