#Κεφάλαιο 1 .......΄΄Στιγμές ενός ονείρου'' !!!

Η Αμερικανίδα σύζυγος του F.Roosevelt ,Eleanor Roosevelt είχε πει κάποτε πως
        ''Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στα όνειρα τους''. 
Πολλές φορές δεν πρέπει να μας απασχολεί ο τρόπος που θα τα πραγματοποιήσουμε αλλά αρκεί μόνο να μένουμε πιστοί σε αυτά, και όταν μένουμε πιστοί σε αυτά ξεδιπλώνονται οι τρόποι και τα μονοπάτια μπροστά μας σαν από θαύματα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας είναι να μπορούμε να βλέπουμε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται μπροστά μας , ακόμα κι αν πάνε κόντρα με τους φόβους μας. Πάντα λένε πως είναι προτιμότερο να μετανιώσει για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες....




Η Μαρία ήταν ένα πανέμορφο και πάντα χαρούμενο και χαμογελαστό κορίτσι. Δεν την ενδιέφερε ποτέ να περιτριγυρίζεται από πολλούς φίλους καθώς ήθελε πάντα να έχει λίγους και καλούς. Παρότι όμορφη είχε έναν πολύ ανασφαλή και κλειστό χαρακτήρα. Ανοιγόταν δύσκολα και δεν έκανε έυκολα φίλους. Οι λιγοστοί φίλοι όμως που είχε την αγαπούσαν πολύ, καθώς είχε μια πολύ ευαίσθητη και καλή καρδιά . 
Η οικογένεια της ήταν μια απλή οικογένεια της μεσαίας τάξης ,όπου δούλευαν και οι δύο της γονείς για να τα βγάλουν πέρα. Είχε τρεις μεγαλύτερους αδερφούς και σαν η μικρότερη της οικογένειας ήταν το προστατευόμενο μέλος. Δεν ήταν πολύ δεμένη με τα αδέρφια της καθώς εκείνοι σαν αγόρια από μικρά ήταν μεταξύ τους σαν ομάδα , και γι' αυτό τον λόγο η Μαρία ήθελε πάντοτε να έχει μία αδερφή , για να μπορεί να μοιράζεται μαζί της όσα δε μπορούσε να μοιράζεται με τα αδέρφια της και τους γονείς της. 

Ο πατέρας της παρόλο που ήταν αρκετά αυστηρός και με εκείνη και με τα άλλα μέλη της οικογένειας είχε πάντοτε μεγάλη αδυναμία στην Μαρία ως κλασσικός πατέρας που έχει έρωτα με την κόρη του. Όταν η Μαρία από πολύ μικρή ηλικία αποφάσισε να πάρει την ζωή στα χέρια της , θέλοντας να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία, ήταν κάτι που φόβισε τον πατέρα της αλλά συγχρόνως τον έκανε περήφανο. Χρειάστηκε πολύ προσπάθεια για να καταφέρει να γυρίζει σπίτι χωρίς να έχει τον έλεγχο του ή την γκρίνια του. 
Το ότι είχε μεγαλώσει σε ένα πάρα πολύ αυστηρό περιβάλλον την είχε κάνει ένα κορίτσι πολύ συνεσταλμένο και ντροπαλό, που πολύ σπάνια οι πράξεις της γινόντουσαν θέμα προς συζήτηση μέσα στην οικογένεια , σε αντίθεση με τα αδέρφια της που τα πρώτα χρόνια που κατάφεραν να ανεξαρτητοποιηθούν αποτέλεσαν πονοκέφαλο για όλους. 

Το όνειρο της Μαρίας ήταν πάντοτε να καταφέρει να αποκτήσει χρήματα, τόσα όσα χρειαζόντουσαν για να νοικιάσει ένα δικό της σπίτι για να μπορεί πλέον με απόλυτη ελευθερία να απολαμβάνει ήρεμες στιγμές σε έναν δικό της χώρο. Το δεύτερο μεγάλο της όνειρο ήταν να φύγει γενικώς απ το μέρος που ζούσε και αυτό το σπίτι που ήθελε, να το νοίκιαζε κάπου μακρυά απ τους δικούς της. Λόγω του ότι η δουλειά που ήθελε να ακολουθήσει είχε μεγαλύτερες ευκαιρίες στην Αθήνα καθώς το μέρος που γεννήθηκε ήταν μια μικρή κοινωνία, αυτό πάντα παρέμενε στο μυαλό της σαν ένα άπιαστο όνειρο γιατί πίστευε πως δε θα έβρισκε ποτέ την δύναμη να φύγει μακρυά από την οικογένεια της και να πάει να μείνει σε ένα μέρος όπου δεν ήξερε κανέναν. 

  

  

Αύγουστος 2010. 

Η ζέστη είναι αφόρητη , και η Μαρία κατεβαίνει τα σκαλιά για να πάρει και την τελευταία κούτα που έχει απομείνει . Η μετακόμιση έχει τελειώσει αλλά τώρα είναι μπροστά σε ένα βουνό από πράγματα που θα πρέπει να τακτοποιήσει όσο πιο γρήγορα μπορεί. 

''Θα μου πάρει αιώνες'' ,σκέφτηκε και κάθισε στον καναπέ της που τον είχαν τοποθετήσει όπως όπως οι άντρες τις μεταφορικής στην σαλοκουζίνα της. 

''Επιτέλους.Αθήνα!Τα κατάφερα'' ,σκέφτηκε και πάλι και αυτή την φορά εκτός από χαρά ένιωθε και έναν φόβο για το αν θα τα κατάφερνε μόνη της. Καθώς έψαχνε την τσάντα της για να κάνει ένα τσιγάρο πριν ξεκινήσει η επιχείρηση συμμόρφωσης του σπιτιού, που ακόμα έμοιαζε σαν βομβαρδισμένο τοπίο απ τις τόσες κουτές , άρχισε να σκέφτεται πόσο γρήγορα έγιναν όλα. 

Το όνειρο και ο φόβος -Ιούνιος 2010

Ολα είχαν ξεκινήσει τον Ιούνιο, όταν γνώρισε την Κατερίνα στις διακοπές της που είχε επισκεφθεί το μέρος όπου ζούσε η Μαρία. Οι δρόμοι τους συναντήθηκαν τυχαία ένα βράδυ που είχαν βγει να διασκεδάσουν και ένας φίλος της Μαρίας έφερε την Κατερίνα στην παρέα.
''Από δω η Κατερίνα ,καλή μου φίλη από την Αθήνα ήρθε διακοπές μερικές μέρες''. 

Οι δύο κοπέλες τα βρήκαν πολύ γρήγορα μεταξύ τους , και σύντομα κατάλαβαν πως είχαν πολλά κοινά. Η Κατερίνα ήταν επαγγελματίας χρόνια στο επάγγελμα που είχε επιλέξει η Μαρία να κάνει, κι έτσι άρχισαν να συζητούν γι' αυτό.
Όταν πλέον η Κατερίνα έπρεπε να επιστρέψει πίσω στην Αθήνα τα δύο κορίτσια είχαν γίνει δυο πολύ καλές φίλες . 

'Ένα μήνα αργότερα καθώς η Μαρία βρισκόταν σε μια παραλία με τους φίλους της χτυπάει το τηλέφωνο της και με χαρά βλέπει πως ήταν η Κατερίνα. 

''Έλα βρε ψυχή τι κάνεις; Πως τα περνάς στην Αθήνα;''
''Άσε πολύ τρέξιμο αυτές τις μέρες. Εσύ τι κάνεις;Που σε πετυχαίνω;''
''Στην παραλία με τον Χρήστο και την Σοφία. Έχει πάρα πολύ ζέστη''.
''Σας ζηλεύω αφάνταστα. Τελοσπάντων για άλλο σε πήρα. Ζητάνε κοπέλα στην εταιρεία που εργάζομαι να ξεκινήσει από Σεπτέμβρη και εγώ είπα για σένα.Ψήνεσαι;''

Η καρδιά της Μαρίας άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Ήταν το όνειρο της , αλλά δεν ήταν σίγουρη αν μπορούσε να τα παρατήσει όλα και να φύγει. 
''Εμ.. Δεν ξέρω ....μου ρθε απότομο''.
''Άσε τα δεν ξέρω. Μία απόφαση είναι .Αυτό ήθελες !Δεν πετάμε έτσι τις ευκαιρίες . Το όνειρο σου,σου χτυπάει την πόρτα''.
''Εμ..ναι ..σ ευχαριστώ ...άσε με λίγο να το επεξεργαστώ και μιλάμε όταν θα γυρίσω σπίτι''.
''Εντάξει αλλά απάντησε μου γρήγορα , γιατί θέλουν να καλύψουν γρήγορα την θέση γι' αυτό το ψάχνουν από τώρα. ''
''Εντάξει θα μιλήσουμε μετά.'' 

Ξαφνικά είχε παρουσιαστεί μπροστά της μια ανέλπιστη ευκαιρία που ο μόνος λόγος που θα μπορούσε να την χάσει ήταν ο ίδιος της ο φόβος.
''Και που θα πάω τώρα σε με άγνωστη πόλη ; Θα πρέπει να νοικιάσω σπίτι. Κι αν δεν πάει καλά η δουλειά και δεν τους αρέσω τι θα κάνω; Πως θα ζήσω;Απ την άλλη ήταν αυτό που πάντα ονειρευόμουν πως να πω όχι ; '' 

Άπειρες σκέψεις άρχισαν να κατακλύζουν το κεφάλι της , αλλά η ανασφάλεια της για το άγνωστο ήταν πάντοτε ο μεγαλύτερος της εχθρός. 
Όταν γύρισε σπίτι το απόγευμα δεν είπε σε κανέναν τίποτα , διότι ήξερε πως κανείς δεν θα είναι θετικός στο να φύγει , και γι αυτό ήθελε να σκεφτεί και να αποφασίσει μόνη της τι θα έκανε, και καθώς καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού της βλέποντας τους περαστικούς από κάτω να περπατούν , το μόνο που σκεφτόταν ήταν ποια θα μπορούσε να είναι η σωστή απόφαση. Στη ουσία ήξερε ποια ήταν , αλλά ο φόβος δεν την άφηνε να την δει. 
Έτσι έφτασε το βράδυ και η Μαρία δεν είχε πάρει στο τηλέφωνο την Κατερίνα όπως της είχε πει, και γι αυτόν τον λόγο την κάλεσε ξανά η Κατερίνα. 

''Μη μου πεις ότι ακόμα το σκέφτεσαι;''
''Ναι δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Ρε Κατερίνα δεν ξέρω ...κι αν δεν πάει η δουλειά καλά; Κι αν δεν τους αρέσω; Θα πρέπει να νοικιάσω σπίτι, κι αν κάτι στραβώσει τι θα κάνω μετά;''
''Τι ανασφάλεια είναι αυτή; Πρώτα απ όλα τους έδειξα δουλειά σου και τους άρεσες πάρα πολύ , κατά δεύτερον θεωρώ πως θα είναι μεγάλη σου χαζομάρα να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία αυτή. Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελες. Το θεωρείς τυχαίο αυτό;''
''Όχι δεν το θεωρώ τυχαίο, απλά να... καταλαβαίνεις...δεν έχω φύγει ποτέ ξανά από το σπίτι μου να ζήσω μόνη μου , και όσο να ναι είναι δύσκολο...φοβάμαι...''
''Τίποτα δεν είναι δύσκολο. Εμείς οι ίδιοι τα κάνουμε δύσκολα τα πράγματα. Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις έναν φόβο είναι να τον αντιμετωπίσεις. Θεωρώ πως αν απορρίψεις αυτή την ευκαιρία θα είναι λάθος σου. Θα το μετανιώσεις. Εξάλλου δεν είσαι μόνη είμαι και γω εδώ .Μαζί θα δουλεύουμε, και μέχρι να βρεις ένα σπίτι θα μείνεις σε εμένα. Μην σκέφτεσαι αρνητικά. Αν το δεις από άλλη σκοπιά όλα για σένα δουλεύουν''. 
''Μέχρι πότε μπορώ να απαντήσω;''
''Μέχρι ΧΤΕΣ! Μην είσαι χαζή .....τελοσπάντων θα σου δώσω μια προθεσμία άλλες δύο μέρες. Μην την εξαντλήσεις γιατί υπάρχουν πολλοί υποψήφιες και μπορεί να χάσεις την θέση.''
''Εντάξει σ' ευχαριστώ πολύ''. 


Εκείνο το βράδυ η Μαρία δεν κατάφερε να κλείσει μάτι . Έφερνε με τον νου της τον εαυτό της να βρίσκεται στην δουλειά που ήθελε και να τα πηγαίνει καλά , αλλά συνεχώς της έκοβαν τα φτερά οι ατελείωτοι φόβοι της. Ένας μεγάλος φόβος ήταν με ποιο τρόπο θα ανακοίνωνε στους δικούς της πως αποφάσισε να φύγει. Πως θα το έπαιρναν; Μέσα της όμως ήθελε πάρα πολύ να το κάνει. 

Προσπαθώντας να εξαλείψει τους φόβους της την άλλη μέρα πήρε τηλέφωνο τον κολλητό της τον Νίκο για να του ζητήσει την γνώμη του.

''Είσαι χαζή; Και το σκέφτεσαι; Εννοείται και θα πας. Αυτό δεν ήθελες; Άλλοι προσπαθούν αιώνια να τους δοθεί μια ευκαιρία και συ είσαι έτοιμη να την κλοτσήσεις επειδή φοβάσαι;''

Τα λόγια του Νίκου της έδωσαν μεγαλύτερη σιγουριά και παρόλο τους φόβους της αυτό που ήθελε να κάνει ήταν και το σωστό. Κι έτσι αποφασίζει να το ανακοινώσει στην Κατερίνα.

''Έλα!Πότε πρέπει να είμαι επάνω;''
Η Κατερίνα άρχισε να στριγκλίζει απ την χαρά της....
''Σου προτείνω να έρθεις τέλη Ιουλίου. Είναι και μια καλή περίοδος να βρούμε και σπίτι αν το βιάζεσαι .Εγώ δεν έχω θέμα να μείνεις σε μένα όσο θες.''
''Όχι θα ψάξουμε σπίτι να είμαι έτοιμη μέχρι τον Σεπτέμβρη. ''
''Το είπες στους δικούς σου;''
''Όχι! Ήθελα πρώτα να πάρω μια απόφαση μόνη μου. Όταν κλείσουμε θα τους το πω. Ευχή σου μου καλή επιτυχία''
''Καλή επιτυχία , μην τους αφήσεις να σου αλλάξουν γνώμη πήρες την σωστή απόφαση''. 


Η απόφαση


Μπαίνοντας στο σαλόνι οι γονείς της παρακολουθούσαν στην τηλεόραση μια κωμική σειρά και γελούσαν. 
''Τώρα θα τους κοπεί το γέλιο'',σκέφτηκε η Μαρία κι άρχισε να ξεροκαταπίνει. 

''Θέλω να σας πω κάτι''!

Οι γονείς της δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους βαρύγδουπες δηλώσεις από εκείνη καθώς σπάνια συζητούσε διάφορα μαζί τους, οπότε στο άκουσμα της φράσης είχε κερδίσει κατευθείαν την προσοχή τους. 

''Προέκυψε μια πολύ καλή θέση με καλά λεφτά , και είναι αυτό που θέλω να κάνω και αποφάσισα πως θέλω να πάω''. 

Ο πατέρας της στο άκουσμα αυτής την ανακοίνωσης έδειξε να χάρηκε πολύ , αλλά αυτή η χαρά δε κράτησε πολύ όταν η μητέρα της έκανε την επόμενη ερώτηση. 
''Και που είναι αυτή η δουλειά''; 

Η Μαρία άρχισε να κατακλύζεται από κρύο ιδρώτα.
''Μήπως θα ήταν καλύτερο να είχα φορέσει πανοπλία πριν αποφασίσω να τους το ανακοινώσω;'' σκέφτηκε και με σιγανή φωνή τους λέει πως η δουλειά είναι στην Αθήνα. 
Ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος .Για 5 λεπτά δεν μιλούσε κανείς. Είδε τον πατέρα της να κατεβάζει το κεφάλι του , και το μόνο που της περνούσε απ το μυαλό ήταν πως είναι θέμα χρόνου να γίνει η έκρηξη. Η μητέρα της απ την άλλη ήταν πιο ξεκάθαρο να δεις τα συναισθήματα της , αλλά και εκείνη δεν είχε καταφέρει να βγάλει μιλιά, κοιτώντας απεγνωσμένα τον άντρας της ,περιμένοντας με αγωνία να ανοίξει το στόμα του και να μην επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο. 

''Θα πείτε κάτι;''
Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να βγει απ ' το στόμα της. Η στιγμή ήταν πολύ αμήχανη και όταν άρχισε να σηκώνει ο πατέρας της το κεφάλι του για να μιλήσει ,στα μάτια της φάνταζαν όλα ότι πάνε σε αργή κίνηση. Ήξερε πως ο πατέρας της θα αρχίσει να φωνάζει και πως δε θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. 

''Είσαι 22 χρονών ενήλικη. Εγώ δεν θέλω να φύγεις , αλλά η απόφαση είναι δική σου''.

Σιγή!!!
''Φέρτε τον πατέρα μου πίσω ελεεινοί εξωγήινοι'' !!!...Ήταν το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί στο άκουσμα της απάντησης του και δεν μπορούσε να πιστέψει καν τι είχε ακούσει . Ο μέχρι τότε αυταρχικός πατέρας που ήθελε να γίνεται το δικό του με το έτσι θέλω , άσχετα αν ήταν σωστό ή λάθος είχε μεταλλαχτεί .Η μητέρα της παρόλα αυτά είχε παραμείνει η ίδια και όταν άκουσε την απάντηση άρχισε να ωρύεται καθώς ήταν παντελώς αντίθετη με όλο αυτό και μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε βγάλει άχνα γιατί και η ίδια πίστευε πως ο άντρας της θα τελείωνε το θέμα όπως πάντα χωρίς καμία κουβέντα παραπάνω. 

''Ελένη σταμάτα!!''. Ακούγεται βροντερή η φωνή του πατέρας της απευθυνόμενος στην μάνα της....και συνέχισε....
''Δεν υπάρχει λόγος για φωνές και υστερίες ,έχει πάρει την απόφαση της , και εμείς δεν είμαστε σε θέση πλέον να της λέμε τι να κάνει. Είναι μεγάλη κοπέλα''.  

Η Μαρία δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.  Δεν πίστευε στ΄ αφτιά της . 
Τα επόμενα λεπτά πέρασαν απαντώντας σε ερωτήσεις του τύπου <<Που ακριβώς βρίσκεται η δουλειά...τι λεφτά θα παίρνεις... που θα μείνεις μέχρι να βρεις σπίτι....>> και διάφορες τέτοιες που μπορούσαν να εξαλείψουν το άγχος του πατέρα της που για πρώτη φορά είχε αποφασίσει να έχει μία κόσμια συμπεριφορά σεβόμενος τις επιθυμίες του άλλου. 

Όταν τελείωσε η συζήτηση που κατά βάθος βύθισε σε πένθος την οικογένεια η Μαρία αποφάσισε να πάρει ξανά τηλέφωνο την Κατερίνα να της πει τι είχε συμβεί και να της ανακοινώσει πλέον επίσημα ότι δέχεται την δουλειά και με την συγκατάθεση των γονιών της.



Οι επόμενες μέρες κύλισαν γεμάτες άγχος. Να πακετάρει, να σκεφτεί τι θέλει να πάρει μαζί της, να μην ξεχάσει τίποτα, και κάθε φορά που έδενε και μία κούτα , ήταν σαν μια μαχαιριά για την μητέρα της που δεν μπορούσε να το δεχτεί. Αποφάσισε να πάρει μόνο ρούχα και τα απαραίτητα μαζί της , και όταν θα έβρισκε σπίτι για να μείνει θα κανόνιζαν οι γονείς της να της στείλουν και μερικά έπιπλα που δεν χρειαζόντουσαν ,όπως εκείνον τον παλιό καναπέ που υπήρχε απ την εποχή του Νώε και κανείς δε θυμόταν τι χρώμα ήταν όταν τον πρώτο πήραν ,απ την τόση σκόνη τόσα χρόνια μέσα στην αποθήκη. 

Η μέρα της αναχώρησης έφτασε. Η Μαρία θυμάται πως εκείνη η μέρα πρέπει να ήταν η χειρότερης της μητέρας της , καθώς δεν είχε σταματήσει λεπτό να κλαίει απ το πρωί που ξύπνησε. 
''Έλα μαμά δεν πάω και στο πόλεμο''. Ήταν το μόνο που μπορούσε να της πει μήπως και την παρηγορήσει λίγο ,όμως ήξερε ότι δε θα κατάφερνε τίποτα. 
Ο πατέρας της απ' την άλλη όντας ένας άνθρωπος που δεν έδειχνε τα συναισθήματα του ήταν πιο ψύχραιμος , αλλά όλοι ήξεραν πως μέσα του πονούσε περισσότερο απ' όλους πιθανόν. Ζήτησε να μη την ακολουθήσει κανείς στο λιμάνι . Το μόνο που ήθελε ήταν να τους χαιρετίσει στο σπίτι να μπει στο αμάξι και να φύγει μόνη της. 
Είχε ένα μικρό παλιό αυτοκίνητο χρώματος κόκκινο που το είχε αγοράσει πολύ φθηνά με δικά της χρήματα λίγο καιρό αφότου ξεκίνησε να δουλεύει ένα χρόνο αφού είχε πάρει το δίπλωμα. Μέχρι εκείνη την στιγμή κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτή η μινιατούρα μπορούσε να χωρέσει τόσα πράγματα . Ήταν τόσο γεμάτο που δεν μπορούσες να δεις τίποτα απ' το πίσω τζάμι. 

Όταν χαιρέτισε τους γονείς της έφυγε γρήγορα γιατί δεν ήθελε να συνεχίσει να βλέπει την μητέρα της που είχε σπαράξει στο κλάμα, και κατά βάθος ήθελε να αποφύγει να φέρει σε δύσκολη θέση τον πατέρα της , που και εκείνος κρατιόταν με το ζόρι για να μην τον πάρουν τα ζουμιά. 


Η στιγμή της ελευθερίας


Όταν έβαλε το αμάξι μέσα στο πλοίο και ανέβηκε στο κατάστρωμα για να δει την αναχώρηση, κοιτούσε το λιμάνι με έναν τρόπο σαν να φωτογράφιζε νοητικά αυτό που έβλεπε μπροστά της για να μην το ξεχάσει. Δεν ήξερε πόσος καιρός θα περνούσε για να το ξαναδεί, το μόνο που ήξερε ήταν πως τώρα ξεκινούσε μια καινούρια ζωή. 
Όταν το πλοίο ξεκίνησε ένιωθε ρίγος σε κάθε σημείο του κορμιού της ,ο αέρας ανέμιζε τα μαλλιά της ,και  καθώς απομακρύνονταν απ την στεριά , άρχισε να την κατακλύζει ένα αίσθημα ελευθερίας και φόβου μαζί. Δεν ήξερε τι θα βρει μπροστά της  , αλλά ένιωθε τόσο ελεύθερη όσο ποτέ άλλοτε. Είχε ξεκινήσει ένας νέος κύκλος στην ζωή της , και ήταν και λίγο περήφανη που είχε καταφέρει να παραμερίσει τους φόβους της και να προσπαθήσει να πραγματοποιήσει τα όνειρα της.

Για πρώτη φορά δεν την προσδιόριζαν οι φόβοι της . Η ελευθερία που ένιωθε ήταν δυνατότερη από κάθε ανασφάλεια και φόβο. Είχε πάρει την ζωή στα χέρια της πλέον. Ακολουθούσε το όνειρο της , και ήταν η πρώτη φορά μέχρι εκείνη την στιγμή που πίστευε ακράδαντα ότι είχε πάρει την σωστή απόφαση. Δεν μπορούσε πια να κάνει πίσω , αλλά ήταν σίγουρη πως δεν ήθελε.

Ένιωθε ευτυχισμένη γιατί είχε ανοίξει τα δικά της φτερά και τώρα πια πετούσε με αυτά. Χωρίς να την νοιάζει τι θα συναντήσει εκεί που θα πάει.... 
Είχε αποφασίσει να διώξει τους φόβους εκείνη την στιγμή και να νιώσει την ελευθερία της....
''Οι φόβοι θα είναι και αύριο εδώ''....σκέφτηκε.... 


                                                                                                                                                                                                    συνεχίζεται.........