Αλλάζουνε οι άνθρωποι....αλλάξαμε και μεις....

Όλα ξεκινούν μαγικά... 

Νιώθεις άπειρη ευτυχία, και τόση δύναμη ,που κανείς δεν μπορεί να σου την στερήσει. 
Καθετί που έβλεπες καθημερινά γύρω σου και δε σου προκαλούσε καμία εντύπωση, ξαφνικά αποκτά άλλο ενδιαφέρον. Αρχίζεις να αγαπάς τον ήλιο, τα λουλούδια,την φύση ....όλους τους ανθρώπους ...περιφέρεσαι συνεχώς με ένα αδικαιολόγητο χαμόγελο...
Αδικαιολόγητο για τους άλλους...
Εσύ ξέρεις γιατί χαμογελάς.


Κάθε φαγητό , ποτό ακόμα και το νερό αποκτά άλλη γεύση. Αλλά δεν άλλαξε η γεύση του νερού...Πάντα ίδια γεύση είχε....
Εσύ άλλαξες.... 

Δεν ξέρω αν φταίνε οι εκατομμύρια πεταλούδες που βρήκαν πλέον στέγη μέσα στο στομάχι μου, αυτό που ξέρω όμως είναι πως εσύ τις έβαλες εκεί. 

Και ξεκινά το όνειρο... η κοινή πορεία δυο ανθρώπων , που θέλουν συνεχώς να γεύονται ο ένας τον άλλο. Που θέλουν συνεχώς να βρίσκονται μαζί κάτω απ τον ίδιο ουρανό. 

Είχες ξεχάσει τι πάει να πει ρομαντισμός μέχρι που τον βρήκες στις πράξεις του...
Είχες ξεχάσει πως είναι ο έρωτας πριν ερωτευτείς τα μάτια του... 
Και σκέφτεσαι τι έχανες τόσο καιρό ,και πόσο ευτυχισμένη είσαι μέσα στην αγκαλιά του... 
Εκείνος δεν σ αφήνει, κι εσύ απλά κουλουριάζεσαι μέσα σ 'αυτήν. Και δε σε νοιάζει ποιος σε βλέπει,ποιος σε ακούει, αρκεί να σε βλέπει και να σε ακούει αυτός.
Δεν τον νοιάζει αν μέχρι χτες είχε 50 γκόμενες να τρέχουν από πίσω του, γιατί τώρα τρέχει γι'αυτόν μόνο αυτή που αγαπά.

Ατέλειωτες στιγμές μαζί....Στιγμές χαράς , στιγμές λύπης να σου κρατάει το χέρι και να σου λέει ''Μη φοβάσαι θα μαι πάντα δίπλα σου''. Και κουλουριάζεσαι ξανά μέσα στα χέρια του, και νιώθεις δυνατή. Νιώθεις τεράστια ευγνωμοσύνη. Νιώθεις τυχερή....Είσαστε πια ένα...Είσαστε μονάδα!


Και πάντα χωρίς να συνειδητοποιείς πότε ξεκίνησε να σου σπάει τα νεύρα ο τρόπος που τρώει ,που άλλοτε τον θεωρούσες διασκεδαστικό ....απλά το συνειδητοποιείς .
Ξαφνικά σε ενοχλεί κι ο τρόπος που μιλάει, ο τρόπος που περπατάει...
Τον ενοχλεί η γκρίνια σου που παλιότερα σου έλεγε πόσο του αρέσει όταν θυμώνεις...
Τον ενοχλεί να του λες πως τον αγαπάς.... 
Δεν άλλαξε ο τρόπος που τρώει ...Εσύ άλλαξες...
Ούτε άλλαξε ο τρόπος που προ φέρεις το σ' αγαπώ....Εκείνος άλλαξε.... 

Δεν υπάρχουν πεταλούδες στο στομάχι ... Ούτε τον σκέφτεσαι  όλη μέρα.
Κι αυτός περιμένει την στιγμή που θα βγεις με τις φίλες σου, και θα χει μια δικαιολογία να βρεθεί με τους κολλητούς του... 
Δεν είσαστε πια μονάδα , γίνατε και πάλι δύο ξεχωριστοί άνθρωποι , που τυγχάνει να είστε ακόμα μαζί. Γιατί πλέον ούτε κοινή πορεία έχετε , ούτε ζωή... Νομίζετε ότι έχετε μέχρι να συνειδητοποιήσετε την αλήθεια. 
Γιατί όταν συνειδητοποιήσεις την αλήθεια, καταλαβαίνεις πως δεν μπορεί το χαμόγελο του να σε κάνει πια ευτυχισμένη. 
Καταλαβαίνει πως δεν μπορείς να τον ηρεμήσεις με μια σου αγκαλιά...
Δεν έχεις πλέον δύναμη πάνω του... 
Δεν έχει πλέον δύναμη πάνω σου...

Τόσο απλό; 

Και κείνη την ημέρα που τα συνειδητοποιείς όλα αυτά, αναρωτιέσαι που πήγαν οι πεταλούδες; Που πήγαν τόσα συναισθήματα; Φταίει η ρουτίνα;Τα προβλήματα στην δουλειά;Φταίει το ότι πήρες 5 κιλά; 
Ψάχνεις να βρεις την αρχή του νήματος, αλλά έχει γίνει ένα κουβάρι, κι ο πιο ώριμος απ' τους δύο θα προσπαθήσει πάντα να σώσει ότι έχει απομείνει... 

Αλλά είναι συνήθως αργά.
Έχουμε την τάση να προσπαθούμε να σηκωθούμε από κάτω, όταν έχουμε πιάσει πλέον πάτο. 
Και μπορεί να είναι ο σωστός δρόμος για να μην τα παρατάς ... αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όταν σηκωθείς ,θα μπορείς να ''κολλήσεις'' και πάλι ότι έσπασε. 
Γιατί έσπασε... τελείωσε... και φταις και εσύ γι΄αυτό ,όχι μόνο ο άλλος.Μόνος του θα σηκωθεί...μόνη σου θα περπατήσεις....

Και κρατώντας στα χέρια σας τα σπασμένα κομμάτια της σχέσης σας , παίρνει ο καθένας ξεχωριστό δρόμο.Μα αν το καλό σκεφτείς τον είχατε πάρει πολύ νωρίτερα...

Κι αν είστε τυχεροί ,κι αυτό που είχατε κάποτε ήταν πραγματικά αληθινό και βαθύ, ίσως να πείτε κι ένα γεια όταν βρεθείτε ξανά τυχαία κάπου..

Και γίνεται ο άλλος ο ξένος που όμως γνωρίζεις τόσο καλά.... 


Δεν αλλάζει ο τρόπος που αγαπάμε, ούτε ο τρόπος που ερωτευόμαστε... 
Εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε... 

Τουλάχιστον είμαι απ' τις τυχερές γιατί και μέχρι σήμερα μου απέδειξες πως κάποιες απ' τις κουβέντες σου ήταν αληθινές... 

''Μη φοβάσαι θα είμαι πάντα δίπλα σου'' 

Ναι είσαι δίπλα μου...όχι όπως θα ήθελα.... 

Δεν μπορώ να πω πια την αλήθεια την κρατάω για τον εαυτό μου. Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές. Αλλά και να την έλεγα δε θα μπορούσες να την ακούσεις.
Πάντα σου έλεγα αλήθειες αλλά το πιο αληθινό που μου βγαίνει πλέον να σου πω είναι...

''Συγνώμη που δε κατάφερα να μας σώσω'' !!!

S.A. 



.........''Αλλάζουνε οι άνθρωποι ....αλλάξαμε και μεις''.....