Τα ψέυτικα τα στάτους τα μεγάλα....Και καλό μας Πάσχα!

Όποτε 
είναι μέρες γιορτινές σε πιάνει μία φρίκη, μια καταθλιψάρα, τρως τα λυσσακά σου βρε αδερφέ. Εντάξει η αλήθεια είναι πως αυτό με πιάνει περισσότερο τα Χριστούγεννα -εάν υπάρχει λόγος να με πιάσει- παρά το Πάσχα, αλλά αφού αυτή την στιγμή έχω λόγο ξέρω ότι θα με πιάσει και τώρα. Εντάξει ακόμα είμαι μια χαρά. Απλά φαντάζομαι από τώρα την ημέρα της Ανάστασης, εκεί που όλοι θα φιλιούνται και θα αγκαλιάζονται λέγοντας ο ένας στον άλλο, Χριστός Ανέστη, εγώ λογικά ακόμα θα περιφέρω τον επιτάφιο. 

Μεγάλο χάλι η μοναξιά. Άστο φίλη μη σου τύχει. Δε λέω χρειάζεται που και που, αλλά καλύτερα να το έχεις επιλέξει. Τουλάχιστον αν το έχεις επιλέξει , είσαι συνειδητοποιημένη μονάχους-μονάχους. Ακόμα όμως και η μονάχους γράφετε 2 φορές. Τι να πω και εγώ που είμαι μόνη και γράφεται μόνο μία... Όταν δεν το έχεις επιλέξει να είσαι μόνη είναι μεγάλο βάσανο. Εντάξει ,μια αγάπη δεν τελειώνει μ' έναν χωρισμό , αλλά ούτε η ζωή τελειώνει. Εκεί ήθελα να καταλήξω. Αλλά τέτοιες γιορτινές μέρες θέλεις να τις περνάς με τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο, κι όσο σκέφτομαι πως πέρυσι το Πάσχα ήμουν με τον Μήτσο ,και στις 12 τα μεσάνυχτα ακριβώς είπαμε ο ένας στον άλλο ''Χριστός Ανέστη αγάπη μου'' , ε όσο να ναι σε πιάνει μια μελαγχολία. Εντάξει ούτε πέρυσι το Πάσχα μας βρήκε δίπλα -δίπλα με τον Μήτσο καθώς ο καθένας βρισκόταν με την οικογένεια του , αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Φέτος ποιον θα πω εγώ αγάπη μου;;;; 

Η φίλη μου, μου λέει ''φιλενάδα μη σκας , είσαι καλύτερα έτσι.Νέα , μόνη ,όμορφη κι ωραία''. Το ''μόνη'' μήπως θα μπορούσαμε να το παραλείψουμε; 
Όχι δεν είμαι απ τις γκόμενες που θέλω απλά να έχω κάποιον για παρέα , θέλω απλά τον Μήτσο. Α ρε Μήτσο , διάσημο σ΄έχω κάνει. Απλά δεν το ξέρεις!

Την ημέρα της Ανάστασης , αν δείτε κάποια να τρώει πασατέμπους στο παγκάκι της Εκκλησίας αγνοώντας τα βεγγαλικά και τα δυναμιτάκια που θα σκάνε δίπλα στο αφτί της, να ξέρετε πως αυτή θα είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιο παγκάκι θα έχει την τιμή να με φιλοξενήσει , αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Όσους ανθρώπους και να έχεις κοντά σου τέτοιες μέρες υπάρχουν πάντα αυτοί που θα λείπουν κι έτσι δε θα μπορεί να ολοκληρωθεί η ευτυχία σου. 

Θα ήθελα πολύ να κάνω την ανατροπή και το βράδυ της Ανάστασης μετά την μαγειρίτσα - που δεν τρώω - να βρεθώ να διασκεδάζω ξέφρενη στα μπουζούκια, αλλά στην κατάσταση που βρίσκομαι λίγο χλωμό το κόβω. Μα πως έγινα εγώ έτσι; Εγώ που ήμουν η χαρά προσωποποιημένη; Πότε θα περάσει επιτέλους όλο αυτό και να μη με νοιάζει ; 

Και το θέμα δεν είναι μόνο αυτό... Άντε και τα καταφέρνεις στην τελική και περνάς το Πάσχα αναίμακτα...Μετά έρχεται και Καλοκαίρι.Καμιά ελπίδα δε βλέπω. 

Την ημέρα που θα γράψω πως είμαι καλά , θα σας παρακαλούσα να κάνουμε όλοι μαζί ενός λεπτού σιγή για όλες εκείνες τις στιγμές που είσαστε δίπλα μου και ακούγατε τον πόνο μου. Τι να πω και για σας , ήρωες είστε. Μόνο ενός λεπτού σιγή όμως. Μετά απλά θα το γιορτάσουμε. 

Εχω σκεφτεί ήδη και τον τίτλο εκείνης της ευτυχισμένης ανάρτησης μου..... 
''Ενός λεπτού σιγή''.... Από τώρα θα ξέρετε πως όποτε διαβάσετε αυτόν τον τίτλό  θα καταλάβετε μόνο απ αυτόν ότι η φίλη σας είναι πλέον ελεύθερη. Ελεύθερη , απ την μιζέρια και την γκρίνια, γιατί κατά τα άλλα ελεύθερη είμαι έτσι κι αλλιώς. 

Και όσο σκέφτομαι πως ο Μήτσος το Πάσχα θα τρώει αρνιά και γουρουνόπουλα σαν το μοσχάρι - πως το καταφέρνει αυτό το πάντρεμα δεν ξέρω - και θα χορεύει ποντιακά πίνοντας τσίπουρα , το μόνο που μου μένει να αναλογιστώ είναι που θα κάνω check in για να δείξω ευτυχισμένη. Λέω να επιλέξω κάποιον εξωτικό προορισμό πιάνει πάντα. 
Φτιάξε το λίγο στην φαντασία σου..... Check in στο Ντουμπάι και από δίπλα στάτους '' Εμείς κάνουμε Πάσχα στις παραλίες''. Ε; Δαιμονικό;;;; 
Και ποστάρεις το status έχεις 312 likes και 500 κατάρες από τους ζηλόφθονες φίλους σου, παίρνεις μια στιγμιαία ικανοποίηση ,αφήνεις το κινητό κάτω κοιτάς γύρω σου και επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Ο αδερφός σου δίπλα να σκαλίζει την μύτη του, ο μπαμπάς σου να έχει αλλάξει χρώμα απ την τσίκνα, η γιαγιά σου να σου λέει εδώ και 5 λεπτά να φας κάτι γιατί έχεις ρέψει , και τώρα που ξανακοιτάω καλύτερα αυτή εκείνη την ελιά πάνω απ το κεφάλι μου , δεν την λες και ομπρέλα .

Εντάξει ας μην είμαστε κι αχάριστοι. Κι αυτές οι οικογενειακές στιγμές έχουν και την χάρη τους , αλλά εγώ επειδή τυγχάνει να βρίσκομαι κάτι χιλιόμετρα μακρυά απ τους δικούς μου και χωρίς καμία δυνατότητα να πάω κοντά τους για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης,τώρα που το καλοσκέφτομαι και η εικόνα του αδερφού μου να σκαλίζει την μύτη του, τελικά μου φαντάζει ειδυλλιακό τοπίο. Τι Ντουμπάι και μαλακίες! Αθάνατη αδερφική καφρίλα για πάντα. 

Γι' αυτό σας λέω , να είσαι μόνος γιατί το έχεις επιλέξει κι όχι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς...
Πάντως φίλη εσύ που μπορεί να βρίσκεσαι στην ίδια θέση με εμένα , αν θες σου κρατάω θέση στο παγκάκι μου... 
Θα χω και πασατέμπους ! Epic !