Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό!

Η συγκεκριμένη ανάρτηση γίνεται με αφορμή μία συζήτηση που είχα χτες με κάποιον γνωστό μου άντρα , που οφείλω να ομολογήσω ότι κάποια στιγμή με έβγαλε από τα ρούχα μου. Όχι γιατί προφανώς είχε δίκιο, αλλά γιατί θεωρεί φυσιολογικό αυτό το οποίο ισχύει στις μέρες μας. Μιλούσαμε για τις σχέσεις των ανθρώπων και το πόσο επιφανειακές είναι τη σήμερον ημέρα ,κι ότι είναι γεγονός ότι οι 8 στους 10 γάμους πλέον είναι πάντα αποτυχημένοι. 


Όταν προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι αυτό οφείλεται στον λόγο του ότι οι άνθρωποι λόγω του τρόπου ζωής τους σήμερα έπαψαν να δημιουργούν θεμελιώδης σχέσεις, δεν είναι ότι δεν συμφωνούσε, αλλά απλά ....το δεχόταν σαν πραγματικότητα. 
Ναι! Και γω ξέρω ότι ισχύει αλλά δε θέλω να το δεχτώ. Δε θέλω να το διαιωνίσω , κι ούτε να κάνω μία συγκαταβατική σχέση με κάποιον, πιθανόν χωρίς τις θεμελιώδεις αρχές της , μόνο και μόνο επειδή πλέον οι άνθρωποι δεν ξέρουν να δένονται και να προσπαθούν μαζί. Στην ανάρτηση που είχα κάνει Όλα ή τίποτα΄΄ έγραφα ακριβώς αυτό. Δεν θέλω το μέτριο  θέλω το απόλυτο! 

Και τώρα μπορεί εσύ να μου πεις πως κάνω όνειρα τρελά , αλλά και ποιος μου απαγορεύει να ονειρεύομαι; Όπως επίσης πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος πάνω σε αυτή την γη που ζητάω το ίδιο. Βέβαια υπάρχουν αυτοί που θέλουν να το ζήσουν και θα έκαναν τα πάντα γι' αυτό , και αυτοί που το ζητούν και το ψάχνουν αλλά δε θα έκαναν το παραμικρό για να ξεβολέψουν τον υπέρμετρο εγωισμό τους. Εγώ μιλάω για την πρώτη κατηγορία. 

Ο γνωστός μου, σαν ένας κλασικός πεζός άντρας της εποχής μας , αν και 39 χρονών , προσπαθούσε να με πείσει πως μόνο η αγάπη δεν φτάνει για να προχωρήσει και να κρατήσει μία σχέση. Πως όταν σε ένα ζευγάρι μπουν τα προβλήματα ανάμεσα τους  (φως, δεή, δάνεια, ασφάλειες, εφορία...και όλα τα συναφή) , και αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα ,τότε έρχεται και η ρήξη ανάμεσα τους . Δεν λέω ότι έχει άδικο. 
Αυτά τα προβλήματα όμως υπήρχαν ανέκαθεν. Όταν η γιαγιά μου κι ο παππούς μου έζησαν την κατοχή μαζί και δεν είχαν να φάνε δεν είχαν οικονομικά προβλήματα; Εκεί θέλω να καταλήξω. Πως κάποτε οι άνθρωποι έφτιαχναν σχέσεις αδιάρρηκτες μεταξύ τους. Ζούσαν ο ένας για τον άλλο και το ''μαζί '' ήταν ο κοινός τους στόχος. Μπορεί οι καιροί να άλλαξαν και η ζωή να έγινε πιο εύκολη , αλλά έγιναν και οι άνθρωποι πιο εύκολοι. Δεν μάθαμε σε κακουχίες ,δεν μάθαμε ότι το ''μαζί '' είναι καταλληλότερο του ''μόνος''. Και τώρα με την οικονομική κρίση που ζούμε - ένα είδος κακουχίας - , που η γενιά μας δεν έχει ξαναζήσει , με το που τα βρούμε σκούρα την κάνουμε με ελαφρά. Πέρασε κι ο έρωτας και η αγάπη και όλα. 

Ναι , δε θα με ταΐσει η αγάπη. Αλλά εγώ θέλω να ξέρω πως θα είμαστε μαζί για να προσπαθήσουμε να ταΐσουμε ο ένας τον άλλο. Το μόνο που ξέρουμε να λέμε σήμερα είναι ''Αλλάξανε οι άνθρωποι'', αλλά οι περισσότεροι που το λένε είναι και αυτοί που δε θα έκαναν και τίποτα για να μην ισχύει το παραπάνω.  

Συγνώμη δεν μπορώ να δεχτώ να είμαι με έναν άνθρωπο και να κάνω εκπτώσεις στα συναισθήματα . Δεν μιλάω για το τέλειο κάτι το οποίο δεν υπάρχει, μιλάω για την πραγματική αγάπη. Μιλάω για το είδος της σχέσης που ο ένας θα έκανε τα πάντα για τον άλλο ακόμα κι αν οι εξωτερικές συνθήκες θα ήταν εναντίον. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως σήμερα είμαι με κάποιον άνθρωπο , αλλά θα πρέπει να περιμένω και την ημερομηνία λήξης όταν έρθουν προβλήματα στον δρόμο μας. Ποιος ο λόγος να κάνουμε σχέσεις τότε; Για να περνάμε καλά και να περιμένουμε πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα κλαίμε με μαύρο δάκρυ και θα προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας , μέχρι την στιγμή που θα ξανά βάλουμε στην διαδικασία τον εαυτό μας να δωθούμε σε μία άλλη σχέση που θα έχει επίσης ημερομηνία λήξης;; Όχι δε μιλάω γι' αυτά!

Μιλάω για κείνη την φράση που από μόνη της σου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας ,αγάπης και πληρότητας . 

...''Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό''....